ماکجا ایستاده ایم!
ضرورت تشکل یابی کارگران افقانی در ایران
آیا جبش اجتماعی ایران از جایگاه ویژه ای در منطقه برخوردار است؟ آیا رابطه ای بخصوص بین جنبشهای اجتماعی در منطقه وجود دارد؟ آیا دولتها برای مقابله با جنبش های اجتماعی با هم همکاری دارند؟ پاسخ به این سؤال ها چه از جانب دولت ها و چه از جانب نیروهای سیاسی روشن است. حال این سؤال مطرح میشود که چرا وقتی دولتها برای انحراف، کنترل و سرکوب جنبش های اجتماعی از هیچگونه همکاری با هم دریغ نمیکنند، چرا ما حتی از حداقل همکاری نزدیک با جنبش های اجتماعی منطقه خاور میانه برخودار نیستیم. به اطراف خود نگاه کنیم، پیشرفت و موفقیت جنبش اجتماعی در هر یک از کشورها، بر توان جنبش اجتماعی کشورهای همسایه میافزاید و بر عکس سرکوب آن مایه دلسردی و رکود جنبش در همسایگان میشود. حظور بیش از دو میلیون کارگر افقان در ایران در نتیجه سالها تحمیل جنگ به مردم افقانستان، این امکان بسیار مناسب را به وجود آورده تا پیوند بسیار نزدیک و سازمان یافته ای با هم طبقه ای های افقان خود داشته باشیم. حضور چشمگیر کارگران افقانی در پروژهای عمرانی مثل حفاری برای لوله های گاز و آب ومخابرات، جاده سازی، خانه سازی، معادن، آجری پزی و دامداریها مشارکت آنان را در تولید ملی بروشنی نشان میدهد. دولتهای سرمایه داری برای برای جبران کمبود نیروی کار و همچنین پایین نگهداشتن سطح دستمزدها از کارگران خارجی استفاده میکنند. و این کارگران را بیشتر از کشورهای فقیر و یا درگیر جنگ تأمین میکنند. دلیلش هم روشن است چون کارگران مهاجر اغلب بدون خانواده و در فقر و فاقه برای پیدا کردن لقمه نانی برای خود و خانواده شان مجبور به ترک زادگاه خود میشوند. بنابراین در این شرایط دشوار هم چون سایر هم طبقه های خود ناچار به پذیرش کار با مزد کمتر هستند. از انجا که از هیچگونه حمایت قانونی هم بر خوردار نیستند ناچارند به وعده وعید کارفرما برای پرداخت مزد بعد از انجام کارهم تن دهند که بسیار پیش آمده که همان را هم نتوانسته اند بگیرند. آنان از هرگونه خدمات درمانی و اجتماعی محروم و فرزندانشان را در مدارس و دانشگاها نام نویسی نمیکنند. اخیرا در بیانیه های کارگری در مناسبتهای مختلف به پایمال شدن حقوق کارگران شریف افقان اشاره شده ولی هنوز کاری برای برقراری پیوند با آنان صورت نگرفته است ونسبت به آنان تبعیض بسیار اعمال میشود. نباید فراموش کرد که چندی پیش قبل از جدائی افقانستان از ایران تفاوتی با ما نداشتند و حاکمیت دولتهای فؤدالی و سرمایه داری با رسم خطوط مرزی ما را از همسایگان جدا کرد. رشد جنبش اجتماعی در یک کشور رابطه تنگاتنگی با رشد آن در کشورهای همسایه خود دارد. اگر فرزندان مزد بیگر افقان بیسواد باشند به همان نسبت هم سطح جنبش اجتماعی آنان پائین خواهد ماند و آنان را آماده برای سوء استفاده در اهداف ضد انسانی و تجاوزگرانه دولتهای سرمایه داری نگه خواهد داشت. اگر هم طبقه ای های افقان ما از سواد و آگاهی برخوردار بودند آیا باندهای جنایت کار جهادی و طالبان و دولتهای سرمایه داری میتوانستند این چنین مردم افقانسان را مورد تجاوز و کشتار قرار دهند. آیا هدف این تجاوز و کشتار چیزی بجز جلو گیری از ایجاد آرامش و پیشرفت مردم افقانستان است. قطعا هر گونه پیشرفت و رفاه برای مردم افقانستان تأثیر مشابه ای در همسایگانش دارد. حال چه رسد به اینکه کارگران افقان با ما در یک محل و در یک شهر زندگی کنند. قطعا همدردی و مشارکت با کارگران افقان در ایران و سازمان یابی آنان با کارگران ایران میتواند مبارزه طبقه کارگر را در منطقه بطور اساسی یک گام بزرگ جلو ببرد. تماس تلفنی کارگران افقانی که از ایران ، افقانستان، کشورهای خلیج فارس و اروپا و امریکا با برنامه تلویزیونی سیامک ستوده در کانال پیام افقان بخوبی کمبود ارتباط فعالین کارگری ایران را با هم زنجیران افقانی خود نشان میدهد. عدم حظور فعالین کارگری ایران برای اعلام حمایت از کارگران افقان برای ایجاد یک کانال گفتگوی سراسری نشان از عدم آگاهی طبقاطی برای ایجاد اتحاد بین المللی کارگران و ضعف سازمان یابی در ایران میدهد. با توضیحات بسیار مختصر بالا،پر واضح است که بدون ایجاد تشکل مشترک با بیش از دو میلیون هم زنجیران افقانی نیمتوان موفقیت چشمگیری در مبارزه طبقه کارگر ایران متصور بود.
احمد پرتوی
دهم خرداد یکهزاروسیصد و نود
No comments:
Post a Comment