خوش بود گر محک تجربه آید به میان

تفاوت در ادعا وعمل

دوستان گرامی می خواستم توجه شما را به نکته ای مهم جلب کنم.

زمانی که ناسیونالیست ها یا سلطنت طلبها سخن میگویند و با مخالفی روبرو نیستند. رفتارشان اینگونه است:

ظاهری آراسته، مبادی آداب، تحصیلکرده، تحلیلگر مسائل اجتماعی، آزادیخواه ، دلسوز خاک ایران و مردم ایران، مخالف استبداد و دیکتاتوری، مخالف تعصبات مذهبی ، طرفدار آزادی، و مخالف زندان و تبعید و بالاخره طرفدار سرسخت حقوق بشر، مغرور و مفتخر به نیاکان و تاریخ گذشته کشور خود.

زمانی که در برنامه ای از نقطه نظرهای ناسیونالیستی انتقاد میشود، رفتارشان اینگونه میشود: این خانمها و آقایان تحصیلکرده! و با سوا د! به هیچوجه تحمل نداشته، و نقاب آزادیخواهی و مبادی آداب بودنشان کنار میرود ، دهانشان را باز کرده و شروع به فحاشی میکنند. مردم غیر ایرانی را وحشی و عقب مانده میدانند و آنها را به خاطر خطاهایی که پادشاهان و حاکمانشان یا سران مذهبی شان مرتکب شده اند سرزنش میکنند، و خوشنود و خرسند از کشور گشایی سران و پادشاهان خود در گذشته میشوند و باد به غبغب می اندازند که : "من آنم که رستم جوانمرد بود." جالب این است که نمونه کامل این رفتارشان را میتوانید به وضوح در برخوردشان با برنامه تلویزیونی آقای سیامک ستوده در تلویزیون پارس ببینید.

روی سخن با کسانی است که متوجه این تعصبات کور،و ضد انسانی و خطرناک نیستند.

دوستان عزیز،

اگر در آرزوی جامعه ای آزاد و فارغ از زندانهای عقیدتی هستیم مهمترین، اولیه ترین، اساسی ترین نکته این است که به حق دیگران که نظر شان مخالف نظر ماست احترام بگذاریم. به آزادی بیان افکار و عقاید ، واقعا اعتقاد داشته باشیم، نه اینکه فقط ادعا کنیم ، و به مخالفین خود انواع و اقسام توهین ها مثل نوکر اجنببی بودن را نثارشان کنیم. جمهوری اسلامی هم مخالفین خود را با اتهام نوکرو جاسوس بیگانه بودن به زندان می اندازد و به دار میزند. سؤال این است : اگر این گروه ناسیونالیستها که اکنون در قدرت نیستند، نمیتوانند حتی سخن مخالف را تحمل کرده و شروع به فحاشی میکنند، اگر قدرت حکومتی داشته باشند با مخالفین چگونه معامله میکنند؟